Home | ||||||||||||||||||||||
Momenteel is Eva-Luca bezig met haar afstudeeronderzoek naar hoe ze, door middel van dans, kinderen en jongeren woonachtig in een asielzoekerscentrum de Nederlandse taal kan leren. Na haar afstuderen wil ze aan de slag als zelfstandig ondernemer om dans te integreren in de samenleving. Eva-Luca ziet dans namelijk als een middel om niet dansante doeleinden te bereiken. Ze wil het in de toekomst dan ook als middel inzetten in bijvoorbeeld opvangcentra, zorg- en onderwijsinstellingen maar ook in het bedrijfsleven. ~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~ Type Spaanse vrouw met polkadotjurkdoor Eva-Luca PouwerOp de dansacademie gebeurt het regelmatig dat iemand in de deurpost van de studio even naar de les komt kijken. Zo ook op een ochtend in september. Ik sta tijdens een klassieke balletles vol concentratie aan de barre en probeer geen aandacht te besteden aan de onbekende vrouw die een tijdje staat te kijken. Om mij heen hoor ik geroezemoes omdat zij foto’s maakt. Een mede-student loopt naar haar toe om uit te leggen dat dit niet zo maar kan. Ik negeer het rumoer en ga gewoon door met de oefeningen: “concentratie, focus op jezelf”. Nadat ik hier niet meer over na heb gedacht krijg ik een paar dagen later een verrassend mailtje.
Mariola legt uit dat de Flamenco Biënnale eigentijds en toegankelijk is. Flamenco is veel meer dan enkel en alleen type Spaanse vrouw met polkadotjurk. Het campagnebeeld moet de brug slaan tussen echte flamenco amande en het “gewone publiek”. Ze heeft me overgehaald: ik doe het! Eén klein probleempje stond alleen nog in de weg. Of ik even mijn exacte maten door wilde geven. Oeps, ik heb niet eens een meetlint.
Nog even wordt het concept doorgenomen: zodra het koude water over mij heen gegooid wordt moet ik zo natuurlijk mogelijk reageren. Net als bij flamenco, innerlijke emoties, pure expressie. De eerste druppels die vallen zijn het meest intens. Ik doe m’n best om mijn ogen open te houden, want een campagne beeld waarop gesloten ogen te zien zijn kan niet. Ik heb geen benul meer van tijd en ruimte, het water blijft maar komen. Het éne moment vecht ik er tegen, het andere moment accepteer ik het. Dan, niet wetende dat de uiteindelijke foto al geschoten is, tijd voor een pauze. Er volgen uiteindelijk nog twee sessies. Bij de derde serie wordt er iets compleets anders uitgeprobeerd. In plaats van donkere doeken een lichte achtergrond, rozige smalle doeken als kleding, grote verse bloemen in de bak met water en er komt melk in plaats van water uit de gieter.
Bij het bekijken van het resultaat blijkt deze serie toch niet helemaal in de sfeer van de biënnale. Ondertussen is de tijd voorbij gevlogen en word ik snel terug naar Amsterdam Centraal gebracht om de laatste trein terug naar Arnhem te halen. Moe maar voldaan, en ruikend naar melk, val ik al snel in slaap. Twee weken later komt er een mailtje binnen. Het eindresultaat: een foto uit de eerste serie met gesloten ogen en een rustig gezicht. Niet een foto waarvan ik aanvankelijk had gedacht dat die het zou worden. Mariola schrijft waarom ze van al die foto’s juist deze hebben uitgekozen. Het is kracht van binnen uit. En daar heeft ze gelijk in. Zonder polkadotjurk maar met de kracht van flamenco is het inderdaad passend bij de identiteit van de hedendaagse Flamenco Biënnale. De foto (fotogr. Arjan Benning) en de poster (gemaakt door Studio Lopezlab Nu kom ik mezelf dagelijks tegen, op posters die in de academie hangen, op flyers in de schouwburg en op internet. Een beetje gek is het wel. Het meisje achter de foto komt zelf niet uit de flamenco wereld. Toch voel ik me door deze fotoshoot meer dan ooit verbonden met flamenco en kijk ik verwachtingsvol naar de Biënnale uit, ik kijk er naar uit! Eva-Luca Pouwer ~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~ De volgende column verschijnt op zaterdag 7 februari |
||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||