Ik vraag periodiek iemand uit de flamencowereld om in de rubriek "El Quejío" een column te schrijven. De onderwerpkeuze is vrij, maar moet uiteraard wel flamenco-gerelateerd zijn. Maar daarbinnen is de inhoud dus vrij.
Deze 37e column is geschreven door (ook flamenco-)gitarist Jiri Taihuttu.
Een korte biografie van Jiri Taihuttu:
Jiri werd geboren in 1995 en groeide op in Venlo in een gezin met drie kinderen (2 zonen en een dochter) die allemaal naar de muziekschool gingen. Muziek zit in het bloed van de familie Taihuttu. Vader Gino (1961) gaf het o.a. door aan zoon Jiri en beiden spelen gitaar. Vader en zoon zijn geraakt door flamenco en Jiri zat al vanaf zijn tiende in een speciale klas aan de Sweelinck Academie voor jong talent in Amsterdam, waar hij o.a. les kreeg van Eric Vaarzon Morel. Samen met hem verscheen hij in programma’s als “Vrije geluiden” en “De Wereld Draait Door”.
Jiri en Gino spelen vooral hun eigen composities, die zich kenmerken door invloeden vanuit Jazz en Latin. Ze schreven o.a. de soundtracks voor korte films, bioscoopfilms als “Wolf” (waarmee ze een nominatie “beste muziek” verdienden voor een Gouden Kalf) en “Rabat”, overigens beide films zijn van de hand van broer Jim Taihuttu, en de TV-serie “Van God Los”. Verder bracht Jiri eind 2014 zijn debuutalbum, “Flamenco”, uit.
Ze gaan al jaren in de zomer 2 maanden naar Ibiza om daar te spelen.
Tegenwoordig woont Jiri in Amsterdam.
Flamenco is mijn grote liefde. Echter betekent dit niet dat ik altijd even loyaal ben aan de flamenco in zijn traditionele vorm. Naar mijn mening blijven muziekvormen bestaan door ze dynamisch te gebruiken en door te blijven creëren.
Op mijn achtste koos ik de gitaar uit als muziekinstrument. Dat deden we allemaal. Wanneer je kon lezen en schrijven, ging je bij ons thuis ook naar de muziekschool. Muziek was van ’s ochtends vroeg tot laat in de avond te horen op elke mogelijke plek in ons huis. Mijn vader is muzikant van beroep. Van hem leerde ik soleren, componeren en kreeg ik echte passie voor muziek. Mijn moeder begeleidde me naar de muziekschool voor notenschrift.
Jiri en zijn vader, Gino Taihuttu (foto: Esmee Jacobs)
Doordat mijn vader regelmatig op tour ging in Spanje, kwam ik in aanraking met Flamenco. Op de muziekschool werd me aangeraden om auditie te doen op het conservatorium, op de flamenco afdeling. Vanaf mijn tiende reisde ik wekelijks naar Amsterdam om flamencolessen te volgen bij Eric Vaarzon Morel. Dit heb ik tot mijn achttiende gedaan. Naast lessen trad ik veel op met mijn vader in Nederland en Spanje. Flamencogitaar spelen stond bij mij altijd bovenaan, echter heb ik ook altijd verder rondgesnuffeld in de wereld der muziek. Thuis leerde ik alle soorten muziek te waarderen en door dat principe ben ik altijd op ontdekkingsreis. Op mijn veertiende speelde ik bijvoorbeeld een tijdje in een rockbandje. De laatste jaren ben ik veel bezig met het maken van filmmuziek. Dit begon als een familieproject waarin ik met mijn vader componeerde voor mijn broers films Wolf en Rabat. Daaruit vloeide meerdere films. O.a. de nieuwe film Horse of Kings. Waarbij het volgende clipje recentelijk is uitgekomen:
Ik heb een groep genaamd ANBU en samen maken we mixtapes, videoclips, kleding en tracks. Deze muziek is voornamelijk elektronisch maar als je goed luistert, weet je dat flamenco zeker niet ontbreekt. Flamencomuziek heeft mij geleerd hoe ritmes werken en deze gebruik ik dan ook graag in muziek uit andere stromingen. Ik ben dan ook van mening dat dit de manier is om flamenco te behouden en te presenteren voor de jeugd. Muziek moet mengen met elkaar, zo blijft het bestaan.
Als ik kijk naar de jongeren om mij heen, denk ik dat bij niemand een belletje rinkelt als de naam Paco de Lucía valt. En dat is toch fucking zonde.
Ik ben ervan bewust dat een groot deel van de flamencoliefhebbers het traditioneel houden en die vermenging wellicht niet waarderen. Ook bij het Conservatorium van Amsterdam kon ik die interactiviteit binnen muziekstromingen uiteindelijk niet kwijt. Ik hou niet van in hokjes werken, ik creëer liever nieuwe dingen. Vandaar dat ik nu mijn pad zoek tussen flamenco, film en elektronische muziek. Dit werkt voor mij nu het beste. Op deze manier hoop ik dat de kids om me heen zeggen: “Shit, die beat is swingend” en op die manier weer terugkomen bij de grootmeesters der flamenco.
Jiri en Eric Vaarzon Morel in "Vrije geluiden"
(december 2012)
