Home > Noticias > Column >Marta Flendrig

"El Quejío"
Marta Flendrig

Ik vraag periodiek iemand uit de flamencowereld om in de rubriek "El Quejío" een column te schrijven. De onderwerpkeuze is vrij, maar moet uiteraard wel flamenco-gerelateerd zijn. Maar daarbinnen is de inhoud dus vrij.

Deze 16e column is geschreven door flamencodanseres / -docente en -percussioniste Marta Flendrig.

Een korte biografie van Marta Flendrig:

Marta begon als kleuter al te dansen bij Esmeralda (Eindhoven), waarna flamenco van spel in passie veranderde. Als jong meisje trad ze op met de gitarist Mario Cortés, van wiens zus Carmen Cortés ze later les kreeg.
Vanaf haar vijftiende vertrok ze steeds voor langere periodes naar Andalusië. Ze nam er les en ging er naar flamencofeesten en festivals om zo veel mogelijk flamenco te beleven.
Ze verhuisde naar Madrid en leerde verder bij grootheden als El Guïto, Cristobal Reyes en Manolete, en trad ook op. In Sevilla danste ze bij de bekende Manolo Marín.
Jarenlang trad ze in binnen- en buitenland op, onder andere met de groep Chupendi.
Als flamenco-percussioniste ging ze onder meer op tournee met de voorstellingen "La vida de Pablo" en "Mujeres de Hoy".
Als danseres en percussioniste werkte ze in groepen als Muchachos (met gipsy-jazz invloeden) en Zyryab.
Verder geeft ze lessen en workshops aan zowel beginnende als professionele dansers.
Haar thuisbasis ligt tegenwoordig in de gemeente Meerssen in de buurt van Maastricht.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Waarom een nederlands meisje
flamenco ging dansen...

door Marta Flendrig

Heel vaak krijg ik de vraag te horen hoe ik er in godsnaam als kind bij kwam om flamenco te gaan dansen, en een heel enkele keer, als ik bijvoorbeeld ‘s ochtends met tintelend pijnlijke voeten en een ernstig slaaptekort opsta om mijn kinderen naar school te brengen, vraag ik me dat zelf ook wel eens af… Tijd dus voor een kleine analyse…

Ik was een jaar of vier toen ik bij mijn eerste lerares kwam, Esmeralda, in Eindhoven, en ik herinner me nog een optreden van haar, waarin ze een seguiriya danste in een prachtige bata de cola, toegezongen door Miguel Salas, en dat heel diepe gevoel maakte een enorme indruk op me.

Wat een lerares was dat! Niet alleen leerde ze ons dansen, avonden lang zaten we met een groepje meisjes bij haar thuis te luisteren naar opnamen van verschillende zangers, gaf ze ons uitleg over alle zangvormen, vertelde vele anekdotes en maakte ons verliefd op haar geliefde Flamenco.
Verliefd was ik dus… en ik wilde zo veel mogelijk over flamenco leren. Dus luisterde ik heel veel muziek, cassettebandjes vol, en met een klein spaans woordenboekje leerde ik mezelf spaans om er achter te komen wat ze zongen. Op mijn pick-up werden de eerste platen van Camarón grijsgedraaid…

Marta en Esmeralda

Er was nog niet veel flamenco in Nederland in die dagen, de voorstellingen van Fiesta Gitana van Curro Vélez vormden de hoogtepunten, waar Esmeralda ons mee naar toe nam, en wij na afloop als groupies handtekeningen verzamelden in de kleedkamers. Nog bijzonderder werd het toen ze ons met het hele groepje voor een maand mee naar Andalusië nam, waar ze een deel van het jaar woonde. Ik was de jongste van het groepje en beleefde het als een fantastische droom vol flamenco…

Marta

Inmiddels zat ik op de middelbare school en was de walkman uitgevonden, en geloof me: niets sluit zo goed aan bij heftige puber-emoties als flamenco! Ik had mijn eigen wereld als een koptelefoon op mijn hoofd en leefde met de muziek van Camarón, Paco de Lucía , Lole y Manuel, Lebrijano, Enrique Morente…
Die jaren ging ik iedere zomer naar Andalusië om les te nemen en veel flamenco te zien. In mijn jeugdige naïviteit kwam ik op de meest bijzondere plaatsen, trad op op een festival in Puente Genil met de geweldige Manolo Franco (met dank aan Esmeralda), leerde bulería klappen van El Pele die me meenam naar juergas, hoorde Camarón live, beleefde fantastische dingen...

Marta begeleid door Manolo Franco

Optreden deden we van jongs af aan; we stonden op verschillende podia, van braderie tot theater, en met het geluk dat Mario Cortés in Eindhoven woonde hadden we een goede gitarist, en de mooie stem van Miguel Salas. Het geld dat ik daarmee begon te verdienen maakte een van mijn vreselijkste puberdaden mogelijk; in plaats van naar school te gaan vloog ik naar Madrid...

Marta
Marta Flendrig (Foto: H. Van 't Hul)

Flamenco groeide uit tot een levensbehoefte, een verslaving misschien, iets dat een deel van me is geworden. Ik voel me slecht als ik niet kan dansen of te weinig flamenco hoor, het is een van de natuurlijkste manieren geworden om me te uiten. Vreemd voor een Nederlandse? Vast wel, maar zo werkte het, en niet alleen bij mij: van het groepje van destijds danst een groot deel nu nog steeds, en een aantal beroepsmatig!

REAGEER OP DE COLUMN!

Marta Flendrig

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~