"El Quejío"
Juan Peñas

Ik vraag periodiek iemand uit de flamencowereld om in de rubriek "El Quejío" een column te schrijven. De onderwerpkeuze is vrij, maar moet uiteraard wel flamenco-gerelateerd zijn. Maar daarbinnen is de inhoud dus vrij.

Deze 17e column is geschreven door een van de zeer weinige Spaanse flamencozangers in Nederland; Juan Peñas.

Een korte biografie van Juan Peñas:

Juan Peñas is in 1972 geboren in Spanje, maar verhuisde al op jonge leeftijd naar Nederland (Enschede). Zijn Spaanse bloed verloochende zich echter niet. Al op zeer jonge leeftijd begon hij flamenco te zingen, en volgde daarin de voetstappen van zijn opa, een goede vriend van de beroemde flamencozanger Pepe Marchena.
Zijn favoriete stijlen waren toen al Sevillanas en Fandangos. Zijn passie voor flamenco werd verder aangewakkerd tijdens zijn bezoeken aan zijn familie in Andalucia, het hart van flamenco, waar zijn vader en moeder vandaan komen. In 1992 besloot hij zich volledig op het uitoefenen van flamenco te storten.

Juan laat zich inspireren door beroemde flamencozangers als Fernando Terremoto, Caracol, Enrique Morente, Miguel Poveda en Antonio Mairena. Maar ook zijn samenwerking met flamencogitarist Onno Kramer, die hij leerde kennen tijdens Onno zijn studietijd in Enschede, groeide uit tot een hechte vriendschap en is tot op de dag van vandaag een belangrijke inspiratiebron binnen zijn flamencocarrière.

In de loop van de jaren bouwde Juan met talloze optredens in theaters in Nederland en Duitsland een uitstekende reputatie op als een gepassioneerd artiest met een authentiek flamencohart. Als (lead) zanger van groepen als Aromas del mundo, Alabanza en Fusión Flamenca, vormt zijn karakteristieke stem een belangrijke bijdrage aan de sound en uitstraling.
Door Stichting Terremoto wordt hij regelmatig gevraagd als docent in zangworkshops.
Juan heeft meegewerkt aan de CD “Cinco años de amistad” van Onno & friends, die te verkrijgen is via o.a. iTunes, Amazon.com of Reverbnation. Hij werkt inmiddels mee aan een tweede CD.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Zelfs om in slaap te vallen wou je flamenco

door Juan Peñas

Dit zijn de woorden van mijn ouders over mij als baby zijnde. Dit als grote ergernis van mijn beide zussen. Telkens wanneer zij ‘popmuziek’ wilden gaan luisteren, werd er flamenco thuis gedraaid. Mijn vader had een ruime verzameling thuis, lp`s, singeltjes, grammofoonplaten en veel…. heel veel cassettebandjes. Artiesten als, Caracol, Pepe Marchena, el Logroño, Pepe el Culata, Maravillas, Valderrama, Antonio Molina, Niña la Huerta, Niña los Peines, Antoñita Pañuelo,  Camarón en nog vele anderen. Wat je nu als Antologia del Flamenco hebt, hadden wij destijds thuis.

In Torres (Jaén) waar mijn vader vandaan komt, zaten we op een avond buiten op een terras. Mijn ouders keken om en… weg was Juanito. In paniek gingen ze op zoek naar mij, en hoorden in een zaal een klein jongetje zingen. Dat was ik. Er was daar een communiefeestje. Ik was daar naar binnen gestapt en begonnen te zingen. Sindsdien ben ik ook niet gestopt. Overal en wanneer ik kon was ik aan het zingen

In die tijd was een van de hoofdstijlen van de payos (niet zigeuners) hoofdzakelijk Fandangos. En natuurlijk ook de “cantes de ida y vuelta”, Milongas, Vidalitas, Columbianas en Guajiras…….. De andere stijlen ben ik later pas gaan bestuderen en beter gaan leren kennen. 
Ik kan me nog herinneren dat we bij ‘la fiesta del pueblo’ (dorpsfeest) waren. Aan het einde gingen een aantal mannen ‘mano a mano’ por fandangos zingen. Prachtig vond ik het. Zwijmelend en wegdromend luisterde ik naar de diepe rauwe, volle en soms ook hoge zuivere stemmen. Dat vond altijd plaats bij een grote bron in Torres; ‘la fuenmayor’, in de bergen omringd door olijf-, kersen-, en notenbomen.

Fuenmayor - Torres

Vaak sliepen we ook bij mijn opoe, de oom van mijn vader. Dat was een zeer oude maar goed geïsoleerde woning. Het was altijd koel daarbinnen, en super gezellig. Altijd heerlijk eten en een zeer grote portie vriendelijkheid en erg veel liefde. Een neef van mijn vader kwam daar ook vaak en begon meestal te zingen. Goh, wat had die vent een prachtige mooie stem, wat een gevoel en sentiment…

De terugreis was altijd emotioneel. We luisterden dan naar teksten van de muziek en pinkten vaak wel een traantje weg. Afscheid moeten nemen van al je familie is nooit leuk. Vooral niet als je gigantisch hecht bent opgegroeid met zoveel mooie herinneringen. Nog steeds, als ik bepaalde teksten of nummers zing, komen er bepaalde mooie en ook minder leuke momenten naar boven. Teksten die je diep raken, prikkelen, blij en soms ook droevig maken.
Dat zal altijd zo blijven. Gelukkig maar, daar zijn herinneringen voor.

Juan Peñas

REAGEER OP DE COLUMN!

Juan Peñas

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

De volgende column verschijnt 7 juni 2014 en wordt geschreven door Richard van Vugt (flamencogitarist)