Home > Noticias > Column > Majella Dekkers

"El Quejío"
Majella Dekkers

Ik vraag periodiek iemand uit de flamencowereld om in de rubriek "El Quejío" een column te schrijven. De onderwerpkeuze is vrij, maar moet uiteraard wel flamenco-gerelateerd zijn. Maar daarbinnen is de inhoud dus vrij.

Deze twaalfde column is geschreven door Ex-danseres en docente Spaans Majella Dekkers.

Een korte biografie van Majella Dekkers:

Majella Dekkers is geboren op 14 oktober 1959 in Arnhem. Zij is afgestudeerd aan de Dansacademie in Rotterdam in 1979.
In 1979 vertrok ze met een beurs van WVC en aansluitend van O+W naar Madrid.
Daar volgde zij lessen van onder andere Ciro, Angel Torres, La Tati, Cristóbal Reyes, Pedro Azorín e.a. Na 2 jaar begon zij te werken in verschillende dansgezelschappen, met tournees in Spanje en buiten Spanje.
In 1986 keerde zij terug naar Nederland waar zij aansluiting vond bij “Chanelá” de groep van Eric Vaarzon Morel.
Daarna is zij begonnen met lesgeven op verschillende dansacademies als gastdocente en gaf workshops overal in Nederland en België.
Na de geboorte van haar 3 kinderen werd er een streep gezet onder haar danscarrière en in 2000 behaalde zij haar diploma docente Spaans en is sindsdien werkzaam als zodanig.
In 2005 richtte zij haar eigen taalschool PRACTICA op waar zij nog steeds met veel plezier lesgeeft.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

“Eenmaal een danseres,
altijd een danseres”

door Majella Dekkers

Als ik de stukken lees van mijn flamencobroeders die mij voorgingen moet ik constateren dat ik tot de ‘oude garde’ behoor. Dusdanig dat ik tot mijn schande moet bekennen het merendeel niet eens te kennen. Nu ben ik natuurlijk ook al heel lang niet meer met flamenco bezig als vak en eerlijk gezegd ook niet zo erg meer als ‘aficionada’.

Majella Dekkers

Ik weet niet hoe het andere danseressen vergaat, maar achteraf gezien bewoog ik me echt vrij in het allereerste prille begin van het dansen tijdens de jeugd, als je net ontdekt hebt dat dansen je een prettig gevoel geeft. Een professionele dansopleiding maakt daar meteen een einde aan! Want ineens blijk je van alles fout te doen en horen de dingen niet zoals jij het vanuit je binnenste voelt. Maar ja, je wilt geen holistische danstherapeute of zoiets worden, dus je doet je uiterste best en dapper slik je alle commentaren en hatelijke opmerkingen, spiedend in die eeuwige studiospiegel waar ik jaren een enorm trauma aan overhield.

Dan ben je klaar gestoomd voor het vak en volgen de audities. Na een paar zeer deprimerende en tandenknarsende ervaringen op dat gebied moest ik tot de conclusie komen dat noch het Zwanenmeer, noch Pina Bausch voor mij was weggelegd.

Gelukkig kwam ik, zonder dat ik nog weet hoe precies, in de les bij Juan Antonio terecht in Arnhem. En zo jong als ik was, ik voelde verdomd weer dat dansplezier terugkomen! Langzaam druppelde het besef bij mij binnen dat het hier om iets heel bijzonders ging. Vergeet niet dat er in die tijd, en nu volgt het gedeelte van “Oma vertelt”, op Flamencogebied niets was in Nederland. Je had ergens in het land een man die Basilio heette, maar daar mocht ik van Juan absoluut niet over praten. Het deed een beetje denken aan Harry Potter over Voldemort (“Hij die niet genoemd mag worden”). En dat deed je dan ook braaf niet.

Basilio

Juan Antonio

En verder hadden we Juan Antonio, die op zo’n beetje alle Dansacademies les gaf en als een soort overspannen lesboer van hot naar her reed in zijn Citroën DS.
Enfin, iets zal hij wel in me gezien hebben want hij heeft me uiteindelijk naar Madrid gebracht. Liet me kennismaken met de straten van Madrid en de verschillende dansmeesters die daar lesgaven en werd zodoende geïntroduceerd als zogenaamd aankomend talent.
In de Flamencolessen werd me pas duidelijk hoe ver ik inmiddels af was komen te staan van dat dansplezier van in den beginne. Het was heel fijn een goede basis te hebben gekregen wat betreft de coördinatie en de beheersing van het lichaam, maar er moesten ook een heleboel zaken afgeleerd worden.

Zoals mijn docente moderne dans in Rotterdam, Mary Sciaroni mij noemde in de eerste lessen, namelijk “Silfide in bad”, zo voelde ik me nu ook weer. Maar het ging rap, zoals alles op die leeftijd, en al heel gauw werd de flamencostijl en het gevoel dat daarbij hoort, mij zo eigen dat ik me niet meer kon voorstellen een klassiek tutje te zijn geweest.

In de oude studio’s van Amor de Dios, waar het licht drie maal per les uitviel en de kalk van het plafond naar beneden lazerde als je een stevige remate liet horen, ontmoette ik dansers, zangers en gitaristen van over de hele wereld. Door goed naar hen te luisteren en met hen te spelen, sijpelde langzaam die overweldigende schoonheid van de klanken en de stiltes bij mij naar binnen. In de nachtelijke uren, in een van de peñas van Madrid, liepen regelmatig de tranen over mijn wangen, geroerd door de vertolking via melodie, tekst, zang en dans en met name de perfecte versmelting hiervan.

Ik had mijn dansplezier terug! En veel meer dan dat….

Majella Dekkers

Nu ben ik oud en krakkemikkig maar dansen kan ik nog steeds niet laten. Flamenco lukt niet meer zo goed, maar salsadansen doe ik zo veel en vaak als ik maar kan. En soms, als ik alleen thuis ben en er staat een mooie alegrias of soleares op, ga ik stiekem even helemaal uit m’n dak!

REAGEER OP DE COLUMN!

Majella Dekkers

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~