"El Quejío"
María Penders

Ik vraag periodiek iemand uit de flamencowereld om in de rubriek "El Quejío" een column te schrijven. De onderwerpkeuze is vrij, maar moet uiteraard wel flamenco-gerelateerd zijn. Maar daarbinnen is de inhoud dus vrij.

Deze 35e column is geschreven door flamencodanseres / -docente María Penders.

Danseres/Dansdocente Maria Penders is al op jonge leeftijd begonnen met klassieke dans, waarna zij zich is gaan specialiseren in flamencodans. In opeenvolgende jaren heeft zij zich bekwaamd in deze gepassioneerde kunstvorm middels privélessen bij flamenco-coryfeeën in Andalusië. Dansers en danseressen, waaronder Manolete, Guïto, Farruquito, Andrés Marín, Eva la Yerbabüena, Juana Amaya en Carmelilla Montoya, hebben haar geïnspireerd tot het ontwikkelen van een geheel individuele stijl.
Verder heeft zij reeds 20 jaar haar eigen flamencoschool in Eindhoven; “Estudio de Flamenco EL CANDIL”.

Buiten haar reguliere lessen geeft zij ook verschillende workshops op locatie.
Zij treedt  op in binnen- en buitenland, zowel met haar eigen flamencogezelschap ”Algo Así”
als  met andere formaties.
Ook werkte zij, in verschillende samenwerkingsverbanden, aan verschillende projecten waaronder: “Andromeda” (Flamenco/modern), “Gestura” (flamenco, beeldende kunst en moderne dans), “Tierra de nadie” (Flamenco) en “Tatkar” (Flamenco/Kathak India).

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

door María Penders

Als kind  heb ik altijd gezegd, dat ik danseres wilde worden . Ik begon op 3 jarige leeftijd met klassiek ballet , ik was een eigenzinnig kind en volgens mijn moeder mijn leeftijd altijd ver vooruit. Ik ben geboren in Maastricht,  kom uit een katholiek gezin en mijn naam is Maria. Op de lagere school  heb ik mijn naam veranderd van Maria in Marianne. Het was een soort van afzetten tegen alles wat met het katholiek zijn te maken had, ik vond Maria te heilig en ben jaren door het leven gegaan als Marianne.

Op 15 jarige leeftijd heb ik auditie gedaan op de dansacademie in Arnhem en Tilburg. Tijdens de auditie in Rotterdam ben ik weggelopen, ik had er helemaal genoeg van. Ik werd afgewezen omdat ze vonden dat ik een te stevig postuur had.  In die tijd, nu praten we over 35 jaar geleden, werd anorexia nog actief aangemoedigd. Ik geloof dat er wel iets ten goede veranderd is en dat het publiek graag mooie en gezonde dansers ziet, maar er heerst nog steeds een druk op te dun zijn. Veel meiden hebben eetproblemen, hebben last van depressies en destructief perfectionisme. Gelukkig doet lichaamsbouw bij flamencodans helemaal niet ter zake.

Ik kwam met 16 jaar van de HAVO af en kreeg toestemming van de rechter om, op minderjarige leeftijd, een eigen bedrijfje te starten. Ik had een grote bestelbus maar natuurlijk nog geen rijbewijs. Dus had ik verschillende mensen (met rijbewijs) die met me meegingen naar allerlei evenementen. Ik stond door heel Nederland op rock en roll beurzen en happenings met kleding en aanverwante artikelen uit de jaren 40/50 en wilde niets meer weten van klassiek ballet.

Op een gegeven moment zei iemand tegen mij : ”Goh, je bent altijd maar aan het werk, zou je niet weer eens gaan dansen? Hier om de hoek geven ze "flamingo"". En zo kwam ik voor een proefles terecht bij Esma Witte (zie ook column Esma Witte, 12 juli 2014), mijn eerste flamencodocente. Ik ging af en toe naar de les, was nog niet enthousiast en paste ook nog niet echt in het plaatje. Ik zag er uit als Nina Hagen met een grote bos gebleekt, gepermanent en getoupeerd haar en zwarte punk ogen. Ik herinner me nog dat Esma zei: ”Kan je misschien tijdens de les iets doen aan dat zuurkoolhaar?”. Afijn tijdens een van deze beginnerslessen vroeg Esma of ik met haar mee wilde gaan naar een van haar lezingen over flamenco. Destijds zag zij meer in mij dan ik in mijzelf, maar deze avond werd wel een van de belangrijkste momenten in mijn leven . Zoiets is me verder ook nooit meer overkomen. Het was alsof ik door bliksem werd getroffen. Het veranderde mijn leven totaal en ik besefte dat ik niets anders meer wilde doen dan me verdiepen in flamenco.

De volgende morgen heb ik alle spullen die in de berging onder mijn flat stonden naar de stort gebracht, hout en spiegels gekocht en ben ik 8 uur per dag gaan repeteren. Bijna iedere dag volgde ik privélessen bij Esma, reisde heel Nederland af voor lessen en workshops en uiteindelijk ben ik naar Spanje gegaan. Twee jaar later heb ik de lessen van Esma overgenomen en vijf jaar later mijn eigen school geopend; ”ESTUDIO DE FLAMENCO EL CANDIL” in Eindhoven.
Nu 28 jaar later kijk ik met veel liefde en plezier terug op een tijd vol met voorstellingen, projecten, lessen, workshops, periodes in Spanje en meer.

Samen met mijn echtgenoot Jeroen Melkert (Flamencogitarist / beeldhouwer) heb ik een ruïne gekocht in de Auvernge, Frankrijk. Deze oude boerderij uit 1835 zijn wij nog steeds aan het verbouwen. Door het jaar heen verblijven wij regelmatig op deze voor ons zo belangrijke plek met een atelier voor Jeroen, een boomgaard en een moestuin in een prachtige natuurlijke omgeving. Een plek waar wij op een milieubewuste manier, zoveel mogelijk zelfvoorzienend proberen te leven met eigen groentes en fruit, zonne- en windenergie. “Helemaal iets anders” zou je zeggen , maar eigenlijk toch ook weer niet. Het land bewerken, eigen groentes, fruit en kruiden kweken en verwerken, geeft je een rijk en aards gevoel net als flamenco mij dat geeft. Twee verschillende levens op twee verschillende plekken maar samen zo één compleet geaard en gegrond leven. Dus nu, anno 2015, ben ik bailaora y campesina en wie weet, wat de toekomst nog zal brengen.

REAGEER OP DE COLUMN!

María Penders

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

De volgende column verschijnt op 30 januari 2016
en is geschreven door flamencogitarist Onno Kramer